Mukkus van de Kempenaarsreed

Ik geloof niet in reïncarnatie. Wel in een tweede leven. Mukkus is het levende bewijs.

Mukkus woont bij Bennie op een boerderij aan de Kempenaarsreed, vlakbij Barrahûs. Deze van oorsprong Zwitserse boerenerfhond voelt zich prima thuis op het vlakke Friese land. Hij is al tien, maar als de hormonen opspelen wil hij nog steeds wel eens zijn neus achterna lopen. Dan is het erf even te klein. Dat ging eigenlijk altijd goed maar in januari van dit jaar werd hem dat bijna noodlottig. In een overmoedige bui dacht de ouwe reu het drukke kruispunt bij Goutum diagonaal over te kunnen steken. Helemaal buiten westen werd hij door de dierenambulance naar een collega getransporteerd.

Op de kliniek was men somber gestemd. Er werd een dwarslaesie vermoed en na raadpleging van de specialisten elders in de stad werd besloten de Berner Sennenhond uit zijn lijden te verlossen. Er was immers ook nog eens geen baas bekend. Een meer dan dubbele dosis slaapmiddel was Mukkus’ deel om een zachte dood in te leiden. Juist op dat moment kwam zijn baas binnenstormen.

Bennie had onraad geroken en was gaan zoeken. Hij vogelde uit dat Mukkus waarschijnlijk was aangereden en naar de kliniek was vervoerd. Onthutst doch resoluut besloot Bennie zijn maatje mee te nemen. Hij vond de onherroepelijke beslissing veel te kort door de bocht en reed terstond door naar onze praktijk. Meer dood dan levend lag het dier bij ons over de vloer. Letterlijk total loss. Na een ‘overdosis’ tegengif onderzochten mijn collega en ik het arme beest. Röntgenfoto’s bevestigden ons vermoeden van een dijbeenfractuur in de ene achterpoot. Echter de heup van de andere poot lag ook nog eens uit de kom. Dat geheel had op een totale verlamming doen lijken, maar een dwarslaesie was absoluut niet aan de orde. Niet dat het nu zoveel rooskleuriger was. Ik was zelfs uiterst pessimistisch. Een Berner van tien jaar in een dergelijk gecompliceerde toestand? Bovendien was het dier al de tunnel ingejaagd. Het was nog maar de vraag of we in staat waren Mukkus terug te halen…

Wie schetst onze verbazing? De volgende ochtend was Mukkus volledig ontwaakt. Een kwispeltje zelfs. Onvoorstelbaar! Conclaaf met Bennie leverde op dat we de orthopedisch chirurg van de Jelsumerstraat raadpleegden. Kijken of deze nu met een nieuwe diagnose wel heil zag. Hij was optimistisch en wilde welzeker een poging wagen. Dan wilde Bennie zijn ‘brother in soul’ absoluut een kans geven. Immers, toen hij diep in de put zat was Mukkus er áltijd voor hem. Het was voor Bennie geen impulsieve emotionele beslissing maar een volkomen logische en rationele gedachtegang. Proberen dus!

Dat viel om de drommel niet mee. De eerste dagen vlak na de operatie ging het nog boven verwachting goed. De heup zat prima in de kom gefixeerd en dat bleef ook zo. Echter, de andere poot werd na een paar dagen pijnlijk en dik. Ik trof een hoopje ellende aan bij Bennie in de bijkeuken en vond het wijs de orthopeed weer te raadplegen. Het bleek dat de fractuur geïnfecteerd was geraakt en mede daardoor lieten de schroeven van het plaatmateriaal los.

In de weken daarna werden dier en vriend danig op de proef gesteld. De ene na de andere operatie volgde. Alle orthopedische technieken passeerden de revue. Een lente lang was het sukkelen en heel veel medicijnen slikken. Maar Bennie bleef optimistisch en Mukkus hield dapper vol. Net als de behandelend orthopeed. Half april ontving ik een mailtje van hem dat het wel leek alsof het niet mócht lukken en dat de opties bijna op waren, maar dat er toch maar opnieuw een plaat was gezet. Kosten noch moeite werden gespaard. Alhoewel, de eerlijkheid gebiedt mij te melden dat deze specialist wel heel schappelijk begon te rekenen. Als tegenprestatie figureerde Mukkus tijdens een van zijn operaties nota bene in een bijlage van de LC.

De zomer verliep moeizaam. Slechts langzaam boekte de ouwe lobbes progressie. De resistente bacterie werd overwonnen en de revalidatie vorderde heel gestaag. Een trouwe verpleger, een matras in de kamer en een oud bankstel in de stal hielpen daarbij. Heel veel rust en geduld deden de rest.

Als ik in oktober voor een ernstig zieke koe op het bedrijf van Bennie kom, zie voor het eerst sinds lange tijd Mukkus weer. Het gaat echt goed! Bennie is trots op zijn maatje en toont hoe fier de hond over de Kempenaarsreed paradeert. Mukkus kan nog niet bij zijn baas opspringen en loopt wat stijfjes, maar zijn tred is heilig in vergelijking met eerder dit jaar. Voor mij een déjà vu, nadat het dier eerder dit jaar uit zijn diepe slaap was ontwaakt. Bijna niet te geloven!

Vroeger zagen we vrijwel nooit een boerenhond op het spreekuur, tegenwoordig frequent. Een veestapel moet uiteraard renderen, maar dat een gezelschapsdier op de boerderij niets mag kosten is voltooid verleden tijd. Mukkus’ tweede leven verwijst die mythe voorgoed naar het rijk der fabelen. Met grote dank aan zijn baas.

November 2008