Als door de bliksem getroffen…
Wat als een lolletje was begonnen, eindigt als een anticlimax met een In Memoriam. Ik verhaalde over Betty, ons Zwartblesschaap, en schreef een ‘prijsvraag’ uit over hoe het kon dat Betty een zwart en een wit lam zoogde. Alle leuke oplossingen die binnen kwamen worden overstemd door een enorm verdrietig gevoel. Wat is het geval? Eind mei vond ik Betty plots dood in de wei. Ze lag met een grote oppervlakkige wond in de nek als ware ze door de bliksem getroffen. Hollands welvaren, verder geen enkele afwijking te vinden. Er waren hevige hagelbuien geweest en het heeft geonweerd, maar een grote klap hebben we nooit gehoord…
Ruim zeven jaar is Betty bij ons geweest. Een tijdje met de fles gevoerd, omdat haar moeder wat moeite had om op gang te komen na de bevalling. Eerst samen met haar moeder en later alleen heeft ze altijd onze koppel Texelaars geleid. Als Betty ging, volgde de rest als vanzelfsprekend. Wat een gemak voor de hobbyboer. Betty en ik waren heel erg op elkaar gesteld. Maar ook met onze middelste zoon Jetse stond ze ‘op heel goede poot’. Als hij of ik in het land verscheen, kwam ze steevast een aai over de kop of een kriebel onder de hals halen. Vaak werd dat komen ook nog eens beloond met een brokje onzerzijds. Voor anderen was ze veel minder toegankelijk, tenzij wij erbij waren. Slechts eenmaal is ze vreselijk boos op mij geweest. Van het scheren van haar vacht (vraag het Anton maar!) en het bekappen van haar klauwtjes maakte ze immer een hele voorstelling. Dat laatste eindigde veelal in een heftige zweetpartij waarbij ik bovenop haar zat terwijl zij wild met haar poten om zich heen maaide. Toen ik haar daarbij ooit eens tot bloedens toe in het klauwtje had gesneden, heeft ze me drie weken niet meer aangekeken…
Wat de prijsvraag betreft heb ik me vreselijk geamuseerd over de oplossingen. Het meest werd de theorie van Mendel te berde gebracht, waarbij Betty dan een onzuivere Zwartbles werd geacht. Er is zelfs een epistel van twee kantjes over de post gestuurd waarin dit mij nog eens haarfijn werd uitgelegd. Verder waren er creatieve antwoorden van wit verven tot gewoon ‘een wonder der natuur’. Uiteraard was de ware toedracht heel anders. Voor de kenners: Betty was 100% homozygoot Zwartbles. En bovendien was Betty naast moeder van haar eigen (heterozygote!) zwarte lam tevens een geweldige pleegmoeder van een Texels lammetje uit een drieling. Hoe simpel kan het zijn…
Zoals beloofd zou de winnaar een handdruk van de bistedokter en eeuwige roem ten deel vallen. Welnu, vandaag stond ik bij Froukje van der Schaar in Akkrum met een ruikertje op de stoep. Zij mailde namelijk als allereerste de enige juiste oplossing:
“Ik denk dat het witte lam Betty haar adoptiekind is. Een Woutertje of een lam dat meer broertjes en of zusjes heeft dan dat goed is voor de moeder. De bistedokter zal daar zelf wel een handje bij hebben geholpen…”
Ik liep door de wei de koppel te schouwen en te tellen en zag Betty liggen zoals ze wel vaker lag als ze lag te dutten. Toen ik al roepend dichterbij kwam en geen reactie kreeg sloeg de schrik me om het hart. Nee toch! Even stond ik aan de grond genageld als was ik zelf door de bliksem getroffen. Ik kon wel janken. Dat klinkt heel raar uit de mond van een bistedokter, maar het is niet heel anders dan die cardioloog bij ons uit de praktijk. De beste man moet, ondanks zijn goede zorg, menig patiënt het loodje hebben zien leggen. Hij was evenwel nagenoeg ontroostbaar na het verlies van zijn eigen dierbare poes. Ik snap dat wel. Een koppeltje schapen hebben is hartstikke leuk. Maar met Betty erbij was het nog zóveel leuker. Voor mij was ze dé toef op de taart. Mijn hemel, wat mis ik die ouwe zwarte…
Juni 2015